Había unha vez un grupo de rapaces que estudaban para ser monitores de parques protexidos.Tiñan que facer un traballo sobre as plantas e os animais dunha illa. Un deles propuxo ir a Ons. Pareceulles moi boa idea e ó día seguinte, cargados coas súas mochilas, embarcaron no peirao de Bueu ás 10 da mañá.
Aínda que era o mes de febreiro, o día estaba despexado e a viaxe foi moi agrabable.ían case sós xa que non era época de turistas.
Chegaron á illa e dirixíronse á caseta de información para recoller as guías e informarense das distintas rutas. Manuel, Sabela, Gaspar e Ana,que así se chamaban os nosos protagonistas, escolleron a ruta sur.
Atravesaron as casas do poboado e seguiron cara ós cantís, onde fotografaron e observaron cos prismáticos moitos animais mariños (corvo cristado, gaivota patiamarela) e plantas coma a herba de namorar e outras que a xente usaba para curar enfermidades. Chegaron ó mirador de Fedorentos, dende alí divisaron a illa de Onza e entre a brétema as illas Cíes.
Chegou a hora de comer e decidiron quedar na praia ata a tarde. Pasárono moi ben e cando ían sendo as seis foron cara ó peirao para coller o barco. Pero.... cando chegaron atopáronse cunha sorpresa… ¡ O BARCO NON ESTABA¡
Gaspar, moi asustado observou que as agullas do seu reloxio non se movían ¡estaba parado¡ Por iso perderan o barco.
Moi preocupados e nervosos, o, viron como se ía facendo de noite e quedaba todo na escuridade, xa que nesa época do ano, na illa non vivía ninguén. De súpeto unha luz amarela moi forte iluminou a praia, ergueron a vista e viron que era a luz do faro da illa. Suspiraron aliviados e subiron polo camiño arriba en busca do fareiro. Este recibiunos moi ledo xa que case sempre estaba só e non tiña compaña.
Invitounos a cear e mentras comían contoulles moitas lendas e historias,tamén lles falou do seu avó que ademais de fareiro fora mestre,
Para dormir ofreceulles uns colchóns que estaban gardados nun cuarto cheo de trastos. Cando foron buscalos, Ana atopou tirado no chan un libro moi vello e pediullo o fareiro para ler pola noite.
Todos dormían, menos Ana que se puxo a ler. Ó pasar unha páxina algo caeu no chan, Era un cacho de papel amarelo rachado polos bordes, cun debuxo que parecía un mapa da illa e unhas letras en inglés. Moi nervosa chamou polos outros
Manuel,que sabía algo de inglés dixo:
-Aquí di “Busca no Burato do Inferno”.
-Pero ese lugar está na illa ¡-dixeron todos
-Pois se non conta mais nada estamos apañados-dixo Sabela.
Decidiron esperar ó día seguinte para contarllo todo a Pepe,o fareiro.Pasaron a noite soñando con piratas,barcos e tesouros.
Pola mañá Pepe levounos á casa de Cesáreo,que era o mellor mariñeiro de toda a illa. Tomou todo a broma pero estivo de acordo en levalos ó lugar que marcaba o mapa.
Montaron na súa dorna e alá foron en busca de aventuras. Agardaron a que baixara a marea e saltaron á praia. No Burato do Inferno había moitas furnas,todas moi longas e parecían non ter fin.
O fareiro descubriu nunha delas unha pequena figura con forma de calivera. Esa pareceulles unha boa pista a seguir. Entraron e camiñaron sempre dando voltas ata que ó final dun corredor apareceu un resplandor, coma unha luz moi lene….
¡Vaia sorpresa que levaron¡.Alí nunha gran cavidade, tumbados no chan, había varios esqueletes.
-Deberon sentirse mal e buscaron refuxio na cova, pero ¿onde está o tesouro?.
Rexistraron todo e na man dun deles atoparon o que buscaban:¡O MAPA DO TESOURO¡
O demais foi doado. Nunha casa abandoada, perto do cemiterio, soterrados na adega, atoparon os baúles cheos de moedas, alfaias, ouro, prata, etc.
Os nosos protagonistas fixéronse moi famosos e co tesouro convertiron á illa nun parque natural moi importante.
¡Ah¡ e Gaspar mercou un novo reloxio para non perder nunca máis o barco¡
Conto colectivo escrito polos nenos e nenas de 5º curso
Aínda que era o mes de febreiro, o día estaba despexado e a viaxe foi moi agrabable.ían case sós xa que non era época de turistas.
Chegaron á illa e dirixíronse á caseta de información para recoller as guías e informarense das distintas rutas. Manuel, Sabela, Gaspar e Ana,que así se chamaban os nosos protagonistas, escolleron a ruta sur.
Atravesaron as casas do poboado e seguiron cara ós cantís, onde fotografaron e observaron cos prismáticos moitos animais mariños (corvo cristado, gaivota patiamarela) e plantas coma a herba de namorar e outras que a xente usaba para curar enfermidades. Chegaron ó mirador de Fedorentos, dende alí divisaron a illa de Onza e entre a brétema as illas Cíes.
Chegou a hora de comer e decidiron quedar na praia ata a tarde. Pasárono moi ben e cando ían sendo as seis foron cara ó peirao para coller o barco. Pero.... cando chegaron atopáronse cunha sorpresa… ¡ O BARCO NON ESTABA¡
Gaspar, moi asustado observou que as agullas do seu reloxio non se movían ¡estaba parado¡ Por iso perderan o barco.
Moi preocupados e nervosos, o, viron como se ía facendo de noite e quedaba todo na escuridade, xa que nesa época do ano, na illa non vivía ninguén. De súpeto unha luz amarela moi forte iluminou a praia, ergueron a vista e viron que era a luz do faro da illa. Suspiraron aliviados e subiron polo camiño arriba en busca do fareiro. Este recibiunos moi ledo xa que case sempre estaba só e non tiña compaña.
Invitounos a cear e mentras comían contoulles moitas lendas e historias,tamén lles falou do seu avó que ademais de fareiro fora mestre,
Para dormir ofreceulles uns colchóns que estaban gardados nun cuarto cheo de trastos. Cando foron buscalos, Ana atopou tirado no chan un libro moi vello e pediullo o fareiro para ler pola noite.
Todos dormían, menos Ana que se puxo a ler. Ó pasar unha páxina algo caeu no chan, Era un cacho de papel amarelo rachado polos bordes, cun debuxo que parecía un mapa da illa e unhas letras en inglés. Moi nervosa chamou polos outros
Manuel,que sabía algo de inglés dixo:
-Aquí di “Busca no Burato do Inferno”.
-Pero ese lugar está na illa ¡-dixeron todos
-Pois se non conta mais nada estamos apañados-dixo Sabela.
Decidiron esperar ó día seguinte para contarllo todo a Pepe,o fareiro.Pasaron a noite soñando con piratas,barcos e tesouros.
Pola mañá Pepe levounos á casa de Cesáreo,que era o mellor mariñeiro de toda a illa. Tomou todo a broma pero estivo de acordo en levalos ó lugar que marcaba o mapa.
Montaron na súa dorna e alá foron en busca de aventuras. Agardaron a que baixara a marea e saltaron á praia. No Burato do Inferno había moitas furnas,todas moi longas e parecían non ter fin.
O fareiro descubriu nunha delas unha pequena figura con forma de calivera. Esa pareceulles unha boa pista a seguir. Entraron e camiñaron sempre dando voltas ata que ó final dun corredor apareceu un resplandor, coma unha luz moi lene….
¡Vaia sorpresa que levaron¡.Alí nunha gran cavidade, tumbados no chan, había varios esqueletes.
-Deberon sentirse mal e buscaron refuxio na cova, pero ¿onde está o tesouro?.
Rexistraron todo e na man dun deles atoparon o que buscaban:¡O MAPA DO TESOURO¡
O demais foi doado. Nunha casa abandoada, perto do cemiterio, soterrados na adega, atoparon os baúles cheos de moedas, alfaias, ouro, prata, etc.
Os nosos protagonistas fixéronse moi famosos e co tesouro convertiron á illa nun parque natural moi importante.
¡Ah¡ e Gaspar mercou un novo reloxio para non perder nunca máis o barco¡
Conto colectivo escrito polos nenos e nenas de 5º curso
